Narcyz Wnukowski urodził się w 1930 r. w Gródku Podolskim na Kresach Wschodnich. W kwietniu 1938 r. z matką i rodzeństwem został zesłany przez władze sowieckie do miejscowości Biełyj Kałodiec koło Charkowa. W 1945 r. na "podrobionych papierach" uciekli oni do Polski i zamieszkali w Gliwicach. N. Bartoszewski - Wnukowski po uzyskaniu wykształcenia historycznego a następnie medycznego i specjalizacji w zakresie psychiatrii pracował m.in. w szpitalu dla nerwowo i psychicznie chorych w pobliskim Toszku.

Narcyz Bartoszewski - Wnukowski przed laty musiał uciekać na obczyznę, ze Szprotawy do Niemiec. Teraz będąc na emeryturze pisze wspomnienia. "Samo życie" jest to 6 tom jego opowieści.

Narcyz Wnukowski urodził się w 1930 r. w Gródku Podolskim na Kresach Wschodnich. W kwietniu 1938 r. z matką i rodzeństwem został zesłany przez władze sowieckie do miejscowości Biełyj Kałodiec koło Charkowa. W 1945 r. na "podrobionych papierach" uciekli oni do Polski i zamieszkali w Gliwicach. N. Bartoszewski - Wnukowski po uzyskaniu wykształcenia historycznego a następnie medycznego i specjalizacji w zakresie psychiatrii pracował m.in. w szpitalu dla nerwowo i psychicznie chorych w pobliskim Toszku.

W 1978 r. przyszedł czas na awans i pracę w szprotawskim szpitalu. N. Bartoszewski - Wnukowski prowadził poradnię zdrowia psychicznego i poradnię przeciwalkoholową. Szprotawski lekarz od początku 1980 r. był zagorzałym propagatorem i organizatorem Solidarności. W szpitalu był szefem związku, a w mieście jego wiceprzewodniczącym. Organizował w zakładach pracy zebrania, opowiadał co to jest Solidarność. 16 lipca 1985 r. został w tajemnicy poinformowany przez szprotawskiego milicjanta o leżącym na posterunku milicji rozkazie uwięzienia go, więc w obawie przed represjami wczesnym rankiem dnia następnego opuścił wraz z rodziną granice Polski uciekając do Niemiec. Po wielu niesamowitych perypetiach i przejściach życiowych oraz uznaniu w Niemczech polskiego dyplomu lekarza psychiatry uzyskał pracę w Dolnej Saksonii na Północy Niemiec w miejscowości Celle. Na emeryturze jest od 1997 r., czyli od 65 roku życia. - Myślami i sercem jestem cały czas w Polsce - opowiada. - Żyję stale jej dniem codziennym, tęsknię i śnię - lecz "starych drzew się nie przesadza".

W 6 tomie swoich wspomnień przedstawia swoje bogate perypetie życiowe, związane z wymuszonym opuszczeniem Polski i osiedleniem się w ówczesnych Niemczech Zachodnich. Można dowiedzieć się w nim także o niedawnych odwiedzinach w Polsce. W publikacji zawarł swoje doświadczenie życiowe, pracę zawodową w klinice psychiatrycznej, szpitalu oraz codzienny kontakt z ludzkim cierpieniem i tragediami życiowymi.